yalnızlık, sıkıntı ve kar yağışı hakkında..

bembeyaz bir örtü altına giriyor şehir.. kimimiz işimizde, kimimiz okulumuzda, daha şanslılarımız evimizde bu olaya şahit oluyoruz, ne güzel.. sanki temiz bir sayfa açıyor şehir hayatımıza, pırıl pırıl, yepyeni.. velakin hain güneş illa birgün çıkıp eritiyor yalan beyazı, gene bildiğimiz kaknem, köhne, salak, alıştığımız hayat, "burdayım lan biyere gitmedim ehehehe" der gibi fırlayıveriyor..

işte, okulda, evde herkesin etrafında az ya da çok insan hayvan bir kalabalıklar oluyor, amma ve lakin, kimse kimseye anlatamıyor derdini; belki de psikopatça bir sebeple, anlattı mı kurtulabilir derdinden, en azından hafifleyebilir, ama kurtulmak istemiyor işte, "yok bişey" diyor, "sana ne" diyor, "iyiyim hayatım" diyor yerine ve kişisine göre..

işte böyle.. aklıma geldi de yazayım dedim..

"yeah.. so seductive!"