shine on you crazy diamond..

saatlerdir aklımda, ne diyeceğimi, ne yazacağımı şaşırmış bir şekilde ekrana, televizyona, havaya, yoldan geçen minibüse, kediye köpeğe bakmaktayım..

ölümsüzlük dediğin bu olsa gerek.. yaşayan efsane olmak, dünyada birçoklarının seni öldü sanırken sakin bir hayatı sürdürmek, tıpkı elvis bir adada yaşıyormuş mitleri gibi, ya da mario simmel'in bırakın yaşasınlar'ındaki gibi bir şekilde yaşarken ölüp, hayatına devam edebilmek, ama yaşar ne yaşar ne yaşamaz değil, başka bir durum..

rabbim gene boş bir vaktinde bir adam yaratmış, akıl, fikir, kaş, göz, elinde ne varsa en iyilerinden eklemiş, dünyaya göndermiş 1946 senesinde.. bu adam daha 21 yaşında yapmış see emily play'i, ve daha nicelerini yapmak üzere adına pink floyd dedikleri bir büyük çerçevenin çivisi olmuş o pek sevilen duvarın üzerinde..

belli ki ağır gelmiş bu erken şöhret bu dar kalıba sığmayan devasa ruha, erken yaşta terk etmiş naciz bedenini, bizim adına uyuşturucu, uyarıcı, lsd, bok püsür dediğimiz ama belki o adam için yaratıcı tarafını dürtükleyen, belki bugün tüm bu güzel eserleri dinleyebilmemize neden veren kafasını kendince "açan" maddeleri abartmak suretiyle kurduğu pink floyd'dan ayrı bir yol tutmuş bir adamdır syd barrett..

kimileri der ki pink floyd syd barrett değildir, ya da pink floyd roger waters değildir, ya da pink floyd david gilmour değildir, ya da pink floyd rick wright değildir, ya da pink floyd nick mason değildir..

pink floyd özünde pink floyd'dur arkadaş! demin de dediğimiz gibi, artık "yaşayan" tabirini kullanmamız gereken üyeleri halihazır resmin etrafındaki dört kenarı oluştururken, bir yerde durmalarını sağlayan asıldıkları çivi olmuştur syd barrett..

eğer bu adam bu ateşi yakmamış, bu grubu kurmamış olsa, bugün belki de bir kısım müzik hiç ama hiç olmayacaktı.. bu ritim dahisi, gitar delisi, çılgın söz yazarı, akla gelebilecek hertürlü dehayı bir vücutta toplamış adam sayesinde diğer adamlar biraraya geldi, diğer albümler oldu, o albümleri dinleyenler yeni yeni soundlara kafayı çalıştırdılar.. öyle ki bu ateşin közlerini mark knopfler'da da bulabilir insan, prodigy'de de, dinlemek lazım..

rahmetlinin gidişi sadece iki kişiyi sevindirmiş olabilir, onlar da ezgi kitabevi yayını pink floyd kitabının ilk dört baskısında syd barrett'i öldü gibi anlatan o.kahyaoğlu ve s.güler'dir (şaka şaka ekolü).. gerçekten şaka gibi bir durum bu.. yıllarca -internet yok bişey yok- sen adamı öldü bil, sonra kıllan, araştır, ölmediğini öğren, rahatla, yıllar sonra adam gerçekten ölsün, inanılır gibi değil..

ölüm haberinin de 5 gün sonra ajanslara düşmesini anlayışla karşılayabiliyorum bir yerde.. haberciler, ölümü george bush'dan daha fazla gürültü koparabilecek bir mit'in cenazesi başında beklemiş olmalı, ya ölmediyse, komaya girdiyse, halkı yanıltmayalım, saygınlığımızı kaybetmeyelim derdine düşmüş olmalılar..

ama ne demişler? her şerde bir hayır vardır.. belki de bu sayede husumetleri yıllardır süren ve sadece live8 için iki geceliğine (provası da vardı o muhteşem gecenin) biraraya gelmiş dünyanın en önemli en meşhur dört kişisi, bu haber ile "çocukluğu" bir kenara bırakır da, ya bir anma konser(ler)i yapar, ya da wish you were here'ın anlamını gerçekten kazandığı 7 temmuz 2006 için beraber son bir albüm yaparlar..

wishful thinking nereye kadar diyor, tüm floydian camiaya başsağlığı diliyorum.. ölüm de varmış, gerçekten bir gün herkes ama herkes ölecekmiş, idrak ettik..

music seems to help the pain,

seems to motivate the brain,

doctor kindly tell your wife that

i'm alive!

flowers thrive,

realize

realize

realize..