bugünlerde kendimi..

nerden akla geldi, nerden düştü bilinmez, bir anda kendimi rahmetli Barış Manço'nun Cacık adlı eserini dinleriken buldum.. yeni nesil belki ha deyince hatırlamaz, sözlerini yazayım hem tam, hem de bana kapak olsun diyor sizleri sanatçımızla başbaşa bırakıyorum:

sözüm meclisten dışarı dostlar,

bugünlerde kendimi hıyar gibi hissediyorum..

hani dilim dilim doğrasalar beni,

marmara, ege, karadeniz ve hatta akdeniz

cacık olur diyorum!

derdim öylesine büyük ki dostlar,

kırka yarıp yine kırka bölseler,

ve kırk bostana gübre diye serpseler;

kırbin tane ot biter de

kırkbin derde deva olur diyorum..

ne oldu bana böyle durup dururken?

oğlan aldı başını gitti,

kız zaten lafımı dinlemezdi,

düğmem kopuk, paçam sökük,

oramda buramda çengelli iğneler;

bir de "çengelli iğne nazar bozar" derler..

hanımın çorabı kaçık, başında bigudiler;

karabaş bile,

karabaş bile suratıma bakıp bakıp havlıyor..

övünmek gibi olmasın ama dostlar,

kendimi hıyar gibi hissediyorum!

hani ince kıyım doğrasalar beni,

akdeniz cacık olur diyorum..

ve hatta atlas okyanusu,

ve hatta hint okyanusu,

ve hatta hatta büyük okyanus bile

cacık olur diyorum!!

böyle cacığa, rakı mı dayanır!?

çivi çiviyi söker derler,

soğuktan donanı buzla ovarlar;

ben zaten yanmışım dostlar,

peki beni fırına mı koysalar?

zeytin suyuna kuru ekmek,

böyle gelmiş, böyle gidecek..