03 Mart 2006

Utanç

Bugünkü Milliyet'teki Hasan Cemal'in yazisini kopyaliyorum asagiya. Gerçi o da Ahmet Altan'in yazisini kopyalamis. kopyalayan kopyalayana anlayacaginiz. (sanirim adsense'de fotokopi ilani cikarttiracam bu gidisle )
Uzun muzun demeyin, okuyun. ben sabahtan beri 3 kez okudum. Içim buruk, agzimda buruk tat, kisaca utanç..
******************************
Önce Ahmet Altan'ın satırları: "Biz acıklı masallar okuduk. Bir yılbaşı günü kibritlerini satmaya çalışan 'Kibritçi Kız'. Ellerinde paketleriyle neşeli insanlar kutlamalar yapmak için önünden geçip giderken o cılız sesiyle 'satılık kibritleri' olduğunu söyler.
Sonra kalabalıklar çekilir, hava soğuktur.
Küçük kız ısınabilmek için kucağındaki kibritleri yakar teker teker.
Kibritleri tükenir.
Ertesi sabah onu oturduğu duvarın dibinde donmuş olarak bulurlar.
Şimdi hâlâ öyle mi bilmiyorum ama benim zamanımda bütün çocuklar bu masalı bilirler, okuduklarında ağlarlardı.
Birçok masalla birlikte bunu yazan Andersen ise hayatında hiç evlenmemişti, sevgilisi bile olmamıştı.
Çocukları da...
Çocuk sahibi olanların göremediği ıstırabı, belki de dikkati tek bir çocuk yerine bütün çocuklara dönük olduğu için o görüyordu.
Biz masallar okuyorduk ve masalların hemen hemen hepsi aynı şeyi anlatıyordu.
Sahipsiz çocukları.
Bu karmakarışık, vahşi dünyada yapayalnız bırakılmış, sevilmemiş, korunmamış, ezilmiş çocukları.
Onları seven, onlara sarılan kimse yoktu.
Neşeyi, sevinci, birine güvenmeyi, korunaklı sıcak bir odayı bilmiyorlardı.
Onlar için üzülürdük.
Büyüdük.
Ve hayatın masallardan da acımasız olduğunu öğrendik.
Masalları okurken üzülenler, hayatın içindeki zavallı, hırpalanmış çocuklarla karşılaştıklarında hiç aldırmadan yollarına devam ediyorlardı.
Onlar 'başkalarının' çocuklarıydı ve 'başkalarının çocuklarına' pek aldırmıyorduk.
Kendi bencilliklerimizle kendi çocuklarımızı sakatlıyor, onların duygu dünyalarını iğdiş ediyor, onların serpilmeye hazırlanan vicdanlarını buruşturuyorduk.
Hiçbir masalda, kaderi en kötü çocuğun bile başına gelmeyecek şeyler geliyordu bu sahipsiz çocukların başına.
Gaddarca şeyler.
Bir çocuk yaşıyor Adana'da.
Henüz on bir yaşında bir oğlan çocuğu.
Daha şimdiden adını kaybetti.
Kimse onun adını yazamıyor, söyleyemiyor.
Hayatın 'sahipsizlerinden' biri o.
İki yıl önce çocuk dokuz yaşındayken annesi bir gün savcılığa başvuruyor.
Yirmi beş adamın çocuğunun ırzına geçtiğini söylüyor.
Size perdeleri kapalı karanlık odalardan, çocuğun vücuduna uzanan ellerden, çocuğun yüzündeki acıdan söz etmeyeceğim.
Mahkeme açılıyor daha sonra.
Ve bu dava tam iki seneden beri sürüyor.
Karar çıkmıyor bir türlü.
Kendinizi o çocuğun annesinin yerine koyun. Çırpınıyorsunuz ve iki yıldır bir sessizliğin duvarına çarpıyorsunuz. Sessizlik gırtlağınıza dolup soluğunuzu kesiyor.
Bu, ürkütücü bir masal değil.
Bu, dehşet verici bir gerçek.
Hâlâ süren bir davadan söz ediyoruz.Ben neyi hayal ediyorum, biliyor musunuz? Yetmiş milyon insandan öfkeli bir çığlığın yükselmesini. 'O sahipsiz çocuğun sahibi biziz' diye haykıran yetmiş milyon insanın çığlığını duymayı hayal ediyorum.
Bu bir hayal mi sadece?
Bu toplum çocuklarını sahiplenemez mi?
İlk kez bir buçuk yıl kadar önce okuduğum bu haberle yazdığım yazıdan dolayı ben 'hakaretten' mahkûm oldum.
Şimdi gene yazıyorum.
Bu davada bir daha mahkûm olmaktan, dokuz yaşındaki bir çocuğa sahip çıkmaya çalışmaktan dolayı ödeyeceğim bedelden kaçmam.
Siz kaçar mısınız?
Mahkûm olmaktan korkar mısınız bir çocuk için?
Çocukların ırzına geçildiğine dair iddiaların bulunduğu bir ülkede, 'Bir çocuğun ırzına geçildiği söylendi ama ben korkup sustum' demenin utancı mahkûm olmaktan daha kötü.
Ben o utancı taşımaktansa mahkûm olmayı tercih ederim." (Ahmet Altan, 26 Şubat 06, Pazar Hürriyet, s.11)
Utanç duygusu!
Ben de bu konuda daha önce yazı yazmadığım için, Adana'daki bu davayı izlemediğim için, Ahmet Altan'ın davasından da Milliyet'in geçenlerdeki çarpıcı manşetiyle haberdar olduğum için, yani bu kadar geç kaldığım için utandığımı şimdi bu köşede açıklıyorum

3 yorum:

  1. valla ben de böyle bir yazının altına imzamı atmak isterim, ahmet altandan zerre hazzetmememe rağmen.. gene de, olay bir dava konusudur, belki kadın bok atıyor çocuğunu kullanıyor, bunları bilmiyoruz.. peşin yargı felakettir der saygılarımı sunarım..

    YanıtlaSil
  2. gercekten de an itibari ile mahkeme onunde olan bir konuyu, detayini bilmeden savunmak yanlis olur.

    bundan bir sure once bes yasindaki oglunun kocasinin tecavuz ettigini (fiili livata)gordugunu iddia eden bir kadina bir avukat arkadasimla birlikte yardim etmistik. tahmin edersiniz ki olayi duyunca cildirdik ve elimizden geleni yapmaya kalktik. ilk once savciliga gidildi, oradan da adli tipa. adli tip raporu kesin ve acikti: bu cocuga kimse dokunmamis. yani tum gun bir yandan adliyede oradan oraya kosturup bir yandan da salya sumuk aglayan bir anneyi yatistirma cabalarimizin bir hic icin oldugunu ogrendik. zaten adli tip raporu gelince de kadin "ay demek kocam bunu yapmazmis" diyerekten oynaya ziplaya evine dondu. yardim etmek icin tum gunumuzu yedigimizle, sinirimizi bozdugumuzla, isimizi erkene aldirmak icin mubasirlere sirinlik yapmayi gectim paralar vermemizle kaldik.

    yirmi bes kisi bir cocuga gercekten tecavuz etmis olabilir de olmayabilir de. kadin birilerine bu sucu yikmaya calisiyor olabilir de olmayabilir de. isin aslini astarini bilmeden bu tur seylere karismak yanlis. yarin doner senin de yapmadigin seyler hakkinda seni suclayip ustune gazetede yazi yazarlar, kalikalirsin. dikkatli olmak lazim.

    bilmedigin bir olayin ismini dahi bilmedigin kahramanina sempati beslerken, belki de en onemli insan haklarindan birini, yani sucu ispat edilene kadar sucsuz sayilma hakkini hice saymanin manasi yok.

    YanıtlaSil
  3. Bu yorum bir blog yöneticisi tarafından silindi.

    YanıtlaSil

Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.